Δεν θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα αδιαφορούν η θα το παρακολουθούν έντρομοι
Και όταν δεν αδιαφορούν να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Θέλουμε ένα εθνικιστικό κίνημα όπου οι πολίτες θα το θαυμάζουν, θα συμμετέχουν, θα δημιουργούν και θα οραματίζονται ένα καλύτερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΡΙΟ μαζί μας

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ


« Οι ενώσεις πραγματοποιώντας την τυφλή ενοποίηση κρατών χωρίς την ύπαρξη ενός μεγάλου και δυναμικού σκοπού, περικλείoυν μέσα τους το βασικό χαρακτηριστικό της ιμπεριαλιστικής εποχής. Η συσσώρευση που δεν έχει κατεύθυνση.. 
..Ο ρόλος της Δυτικής Ευρώπης με την οικονομική της ένωση είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστική» 


Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα τής μακράς εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Απο­τελεί την φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπαθείας τών Λαών τής Ευρώπης, στη χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί άπό τόν 9ο μέχρι τόν 20ο αίώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής Ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής Ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κά­νουν την Ιστορία νά παρουσιάζεται σάν
ένα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν την ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελεί­ται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεο­λογία.


ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ

Κατεβαίνοντας ένα σκαλί, στήν παγ­κόσμια κλίματα του ιμπεριαλισμού, βρισκόμαστε στό επίπεδο τών οικονο­μικών ενώσεων διαφόρων ανεπτυγμέ­νων καί υπανάπτυκτων χωρών. Πρόκει­ται γιά σχηματισμούς του τύπου της Ευ­ρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως, τής Παναραβικής Ενώσεως Πετρελαίου ή τής Αφρικανικής Ενώσεως τών Μαύ­ρων Λαών. Πρόκειται γιά μιά ποικιλία άπό οικονομικά αθροίσματα πού πολ­λές φορές αποκτούν καί πολιτικές προ­εκτάσεις, μ' ένα μόνο κοινό χαρακτηρι­στικό: Τήν ανικανότητα νά συνθέσουν όλες τίς προσπάθειες τους σέ μία ενιαία κεντρική κατεύθυνσι.

Τό πράγμα έχει τήν ερμηνεία του. Πά­νω άπό τίς πολύπλοκες σχέσεις πού α­ναπτύσσονται ανάμεσα στά κράτη καί στους λαούς συσσωρεύεται ή πίεσις τών έπί μέρους, τών μικρών, τών λεπτομεριακών προβλημάτων πού τά απασχο­λούν. Τό σύνολο αυτών τών προβλημά­των τελικά εξωθεί ένα σύνολο Λαών σ' ένα υποτυπώδη συντονισμό τών προ­σπαθειών τους, πού μακρυά άπό τό νά είναι ένας ενιαίος αγώνας μέ κοσμοθεω­ρητικές προοπτικές, έχει σάν σκοπό νά έπιλύση αυτά τά επουσιώδη προβλήμα­τα. Ή κοινή τους αφετηρία, πού μπορεί νά είναι γεωπολιτική, εθνική, ή φυλετι­κή, δέν χρησιμεύει παρά σάν βάσι συννενοήσεως καί ποτέ σάν πολιτική δύναμι αποφασιστικής σημασίας γιά τήν προώθησι τών ιστορικών διαδικασιών.

"Οσοι θέλησαν νά δώσουν στίς Ενώ­σεις έναν χαρακτήρα δυναμικό, μία α­ποστολή έξισορροπήσεως τής Κρίσεως πού μαστίζει τον κόσμο τοΰ Ιμπεριαλι­σμού, δέν καταλαβαίνουν ότι στήν περίπτωσι αυτή δέν υπάρχει ή γοργά ανα­πτυσσόμενη δράσις μιας ομοιογενούς καί ενιαίας δυνάμεως παρά μονάχα ή α­ναστολή ενός ιστορικού συμβιβασμού. Παρόμοιες αναστολές όμως δέν μπο­ρούν νά σταματήσουν γιά πολύ τόν πο­ταμό τής ιστορικής εξελίξεως καί στό τέλος πλημμυρίζουν, σπάνε καί
παρα­σύρονται άπό το ιστορικό ρεύμα σ' ένα μέλλον άγνωστο μέχρι τότε, σέ και­νούργιες μορφές καί καινούργια αποτε­λέσματα. Οί Ενώσεις στέκονται ανίκα­νες ν' αντιμετωπίσουν τά παγκόσμια προβλήματα. Έχουν κατασκευασθή γιά τά μικρά, ιδιαίτερα προβλήματα. Ή ακτίνα δράσεως τους είναι πολύ μικρή.

Μακριά άπό τό νά ανοίγουν οποιοδή­ποτε δρόμο στήν ανθρώπινη μοίρα, οί Ενώσεις είναι καταδικασμένες σέ όλα τά επίπεδα καί σ' όλους τούς τομείς, σ' οποιοδήποτε διάβημα τους, πολιτικό, ι­δεολογικό, κοινωνικό. Πρίν ακόμη προλάβει νά πήξη ή εύθραυστη συγκολ­λητική τους ύλη, αρχίζουν αμέσως, πρίν καλά-καλά τό καταλάβουν, νά παίζουν ένα ρόλο αρνητικό, σέ βάρος τών μεγά­λων καί μακρόπνοων συμφερόντων τών ιδίων τών Λαών τους. Πραγματοποιών­τας τήν τυφλή ένοποίησι Κρατών χωρίς τήν ύπαρξι ενός μεγάλου καί δυναμικού σκοπού, περικλείουν μέσα τους τό βα­σικό χαρακτηριστικό τής Ιμπεριαλι­στικής εποχής. Τήν συσσώρευσι πού δέν έχει κατεύθυνσι. Αυτός ό χαρακτή­ρας τους είναι ό λόγος τοΰ αδιόρατου μετασχηματισμού τους σέ πιόνια εξαι­ρετικής χρησιμότητος στά χέρια τών Γι­γάντων, γιά τό τυφλό παιχνίδι τους επά­νω στή παγκόσμια σκακιέρα. Τά τέρα­τα αποτελούν τόν ανώτατο βαθμό υπάρ­ξεως τής Ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας καί υποτάσσουν σέ μιά θριαμβευτική άφομοίωσι τόν κατώτερο βαθμό της υ­πάρξεως της, πού είναι οί Ενώσεις.

Ό ρόλος τής Δυτικής Ευρώπης μέ τήν οικονομική της "Ενωσι είναι άπό αυτή τήν άποψι χαρακτηριστικός. Μέ τό μοίρασμα του κόσμου, μετά τόν δεύ­τερο παγκόσμιο πόλεμο, οί Αμερικανοί μη έχοντας ανάγκη άπό βιομηχανίες άλλά άπό πρώτες ύλες καί αγορές γιά τά προϊόντα τους, ανέπτυξαν μία επε­κτατική μεθοδολογία πού τό κύριο χα­ρακτηριστικό της υπήρξε ή εξαγωγή με­γάλων πιστωτικών κεφαλαίων καί κα­ταναλωτικών αγαθών καί ή εισαγωγή «εγκεφάλων» καί πρώτων υλών. "Ενας λιπαρός καί διεφθαρμένος πολιτικός κόσμος υπήρξε ό ύποχρεωτικώτατος υ­πηρέτης τών συμφερόντων τοΰ κυριάρ­χου τοΰ «ελευθέρου κόσμου». Ή πίστι στήν εθνική ανεξαρτησία κάμφθηκε, μέ τήν συστηματική καλλιέργεια πολιτι­στικών υποπροϊόντων πού διεμόρφωσαν μία νοοτροπία ευδαιμονισμού κάτω άπό τις ηχηρές αρχές τής ατομικής ε­λευθερίας καί τής κοινοβουλευτικής έκ­φράσεως. "Ομως ό ευδαιμονισμός δέν αποτελεί ιδεολογία άλλά τό τέλος κάθε Ιδεολογίας. Είναι ή διαδικασία τής ηθι­κής επιβολής ενός τέρατος πάνω σέ λα­ούς πού έπαψαν άπό καιρό νά πιστεύ­ουν στόν εαυτό τους.

"Ετσι καί άπό αυτήν τήν άποψι ή προ­σπάθεια τής Γαλλίας τοΰ Ντέ-Γκώλ δέν πρέπει νά θεωρηθή σάν αποτυχία. Είναι μονάχα ή φυσιολογική προέκτασις στό πολιτικό επίπεδο τών μεγάλων καμπών τής ιστορικής εξελίξεως, οί τελευταίοι σπασμοί ενός κόσμου πού τελείωσε.
Τό περίγραμμα αυτού τοΰ ιστορικού πίνακα συμπληρώνεται μέ τήν προσθή­κη τών υστερικών ανοησιών τών κομ­μουνιστικών κομμάτων, πού θυσιάζουν κομματιαστά τήν πεθαμένη, έδώ καί καιρό, ιδεολογία τους, στό βωμό τής συμμετοχής στήν εξουσία καί τούς χον­δρούς σβέρκους μιάς σοσιαλδημοκρα­τίας πού εκφράζει τήν πιό μεγάλη, τήν πιό βαθειά καί τήν πιό ολοκληρωτική έκπόρνευσι κάθε δημιουργικής ανθρω­πινής προσπαθείας.

Ή ιστορία είναι δασκάλα γιά τίς πρά­ξεις μας. Καί άφού οί λαοί δέν μπορούν ν' ανοίξουν δρόμο στό μέλλον παρά μο­νάχα μέ τήν δύναμι πού δίνει ή γνώσι της, πρέπει νά σταθοΰν καί νά μαζέ­ψουν τήν πείρα τών διδαγμάτων της. Ή Αχαϊκή καί ή Αίτωλική συμπολιτεία στάθηκαν ανίκανες ν' αντιμετωπίσουν στά αρχαία χρόνια τό γιγαντιαίο Ρωμαϊ­κό IMPERIUM. Ή Ρώμη δέν νικήθη­κε άπ' αυτές, άλλά τίς χρησιμοποίησε γιά νά καταλάβη τόν Ελληνικό κόσμο. Νικήθηκε μονάχα άπό τήν έπίθεσι ενός Ελληνικού τρόπου ζωής καί τήν έξαπόλυσι ενός ιδεολογικού πολέμου αντίθε­τα στήν τυφλή κυριαρχία της. "Ετσι γο­νάτισε.
---------------------------------------------------------------------------------------------

Τo Ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στο επίσημο όργανο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος     ΕΝΕΚ εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τεύχος 7 την 1η Σεπτεμβρίου 1979

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π