Πορεία μνήμης για τους δολοφονημένους και λησμονημένους ήρωες Ισαάκ και Σολωμού

της Αθηνάς Κρικέλη
 Ξεκίνησαν την Παρασκευή στο καθιερωμένο εδώ και τέσσερα χρόνια οδοιπορικό κατά μήκος της Πράσινης γραμμής της γραμμής της ντροπής στην Κύπρο! Πρόκειται για ένα διήμερο που προηγείται της μεγάλης πορείας κατα μήκος της κατοχικής διχοτόμησης. 650 χιλιόμετρα στο σύνολο.
Η Πρωτοπορεία Μνήμης Ισαάκ και Σολωμού συγκεντρώνεται σιγά σιγά από όλα τα μέρη της Κύπρου και όχι μόνο για να τιμήσει την μνήμη των δύο παλληκαριών που δολοφονήθηκαν το 1996 από τους τούρκους κατακτητές
Χαράματα χώρος συνάντησης από όλη την Κύπρο Πάφο
Προσπερνούμε την αγουροξυπνημένη Κύπρο. Οι μηχανές κυλούν από το ένα χωρό στο άλλο από την μία συνοικία στην επόμενη σταθερά με την υπεροχή του δικαίου.
Ο κόσμος ανάμικτος, σίγουρα περισσότερα φωτεινά βλέμματα και χαμόγελα από πέρσι! Στην πλειοψηφία του όμως αδιάφορος.
Βλέπεις οι μοτοσυκλετιστές ενοχλούν το σήμερά μας.
Οι ήρωες την συνείδησή μας.
Τα παιδιά πεισματικά μετρούν χιλιόμετρα στο λιοπύρι. Πολλά χωριά κλειδωμένα λογω ζέστης ή φόβου! Τι θέλουν κι αυτά τα μηχανόβια παλληκάρια και μας ξεσηκώνουν...

Ομως είναι αυτά τα παιδιά που γνωρίζουν πως το αύριο δεν το σχεδιάζουν οι πολλοί, ούτε το οραματίζονται τα πλήθη. Οι πολλοί είναι απασχολημένοι να

σαπίζουν στο βόλεμά τους. Μέχρι εκεί αγγίζει το είναι τους. Βλέπεις είναι τοσο βελούδινη η αίσθηση της ασφάλειας και της εξασφάλισης την προς του ζείν. Ουέ και αλλίμονο αν κάτι ταρακουνήσει το κοινωνικό τους λίμπο
Χαρούμενοι όπως ο δεμένος σκύλος που χαίρεται όταν έρχεται ο αφέντης και του πετά κόκκαλα! Και νερό! Και μια φορά την ημέρα τον βγάζει βόλτα ίσως..
Διασχίζουμε τα χωριά, άνθρωποι και τόπος ηλιοκαμμένος. Μας κοιτούν ανέκφραστα. Κάποιοι ξαφνιάζονται , άλλων τα μάτια φωτίζουν σαν να πήρε έστω και για λίγο μπρός η ψυχή...

Λιγότεροι σηκώνουν το χέρι και χαιρετούν. Η γιαγιά ακούει τις μηχανές και σηκώνεται να τις προυπαντήσει, οι παπούδες στο καφενείο δεν ξέρουν αν πρέπει να ενοχληθούν από τον θόρυβο ή να χαρούν. Τους μπερδεύουμε. Ενώ αν ήταν γάμος που περνούσε αντί πορεία...

Αξαφνες κόρνες συμπαράστασης, μέσα από το φορτηγό ο ηλιοκαμέννος λιωμένος από την ζέστη οδηγός, χαμογελά και μας χαιρετά...και δροσίζεται και αυτός και εμείς...
Οδοφράγματα Αστρομερίτη. Ο αστυνομικός (διάστερος) μας εξηγεί πως δεν μπορούμε να περάσουμε απέναντι. “γιατί υπάρχει συμφωνία κυβερνήσεων” μας λέει με ύφος καρδινάλιου. Η Ελενα δίπλα μου τον διακόπτει “πές μου πως αποκαλείς τους κατακτητές κυβέρνηση να πάθω εγκεφαλικό” του λέει!

Προσπαθώ να την διορθώσω! Μου φαίνεται αδιανόητο να εννοεί αυτό. Αυτό εννοεί όμως....
Tελευταίος μας σταθμός της πρώτης ημέρας το χωριό Μάμαρι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χωριά η υποδοχή είναι συγκινητική. Διασχίζουμε την νεκρή ζώνη και οι κόκκινες σημαίες ενοχλούν ανυπόφορα όπως οι μύιγες το καλοκαίρι! Αταίριαστες ανεπιθύμητες, στον τόπο που πλήρωσε με πολύ αίμα τον κυματισμό τους. Εκεί κλήρος και κοινότητα ανοίγουν μια αγκαλιά για όλα τα παιδιά και τους προσκαλούν στο “σπιτικό τους”. Μια υπόσχεσή τους στην περσινή πορεία γίνεται πραγματικότητα. Ο δρόμος που οδηγεί στον Ιερό Ναό μετονομάζεται σε ¨Οδό Ισαάκ και Σολωμού”  

Ετσι απλά ανθρώπινα και ταπεινά. Οπως θα πρεπε να γίνονται τα πράγματα του κόσμου....
Δεύτερη ημέρα του οδοιπορικού!

Συμβολικά κλείνουν οδοφράγματα κατά μήκος της Πράσινης γραμμής. Τα παιδιά προβληματισμένα από το πρωί...γνωρίζουν τι θα συμβεί εκεί και “σκοτεινιάζουν”. “Είναι οι δικοί μας που δυσανασχετούν στο συμβολικό κλείσιμο....όχι οι από εκεί...εμείς ξεχνάμε τόσο εύκολα” μου λέει ένας από τους διοργανωτές.... Σταματούμε 15 χιλιόμετρα από την Λευκωσία στην Κοκκινοτριμιτιά για βενζίνη. Ο ιδιοκτήτης πλησιάζει αλλά πρώτα μας φτάνει το χαμόγελό του!! “Ελάτε να κεραστείτε παιδιά νερά αναψυκτικά ότι θέλετε” μας λέει και η δροσιά ήδη αγγίζει το σβέρκο μας...

Διερχόμενα αυτοκίνητα κορνάρουν και μας αναβοσβήνουν τα φώτα, άλλοι στέκονται στο πεζοδρόμιο και χειροκροτούν την πορεία.. χωρίς να το συνειδητοποιούν χειροκροτούν την αξιοπρέπεια του έθνους μας , χειροκροτούν αυτή την χούφτα ανθρώπων με τις ελληνικές σημαίες στις “μοτόρες τους” που προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή και ψηλά για τις επόμενες γενιές.. απλά δεν το ξέρουν!

Μεγάλοι άνθρωποι κοιτούν με δυσπιστία! Πόσες φορές δεν πίστεψαν τα τάματα των ηγετών, την απελευθέρωση που δεν ήρθε ποτέ, το ξεπούλημα που γίνεται περίτρανα και ξεδιάντροπα σήμερα...παρακολουθούν βουβοί και λυπημένοι, να κάθονται στο ίδιο τραπέζι των διαπραγματεύσεων φονιάδες, κατακτητές και πουλημένοι πολιτικοί! Oι νεότεροι (νεοέλληνες) κάνουν γκριμάτσες αποδοκιμασίες και καλύπτουν το πρόσωπό τους με ότι βρούν μέσα στο αυτοκίνητο μπάς και τους αναγνωρίσουμε! Εκνευρισμένοι που έχασαν το ραντεβού με την ράφτρα στα κατεχόμενα, ή την μανικιουρίστρια...

Τα παιδιά αποφασίζουν να φτάσουν στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, μέσα από τον τουριστικό και πολυσύχναστο πεζόδρομο.

Καταστηματάρχες κοιτούν περίεργα, άλλοι χειροκροτούν. Σε ένα καφέ ο ηλικιωμένος κύριος σηκώνεται σβήνει το τσιγάρο του στο πάτωμα και στέκεται προσοχή στην γαλανόλευκη που περνά από μπροστά του! Τουρίστες παίρνουν θέση με την φωτογραφική μηχανή τους και ρωτουν να μάθουν. Στο check point παρατεταγμένοι οι αστυνομικοί. Από πίσω τους οι ΟΗΕδες. Πίσω από αυτούς οι εγχώριοι τουρίστες (κυρίως ελληνοκύπριοι και ελλαδίτες) που πηγαίνουν για ψώνια ή στο κομμωτήριο στα κατεχόμενα! Αγανακτισμένοι με την ταλαιπωρία και το “κακό” που τους βρήκε! “Πώς τολμάτε ωρέ μηχανόβιοι” και διάφορα άλλα επίθετα που δεν επιτρέπεται να αναπαράξουμε...Ο λαός μας βλέπεις, είναι εθνικά ξεδιάντροπος και ξεπουλά συνειδήσεις και αρχές μόλις καταλαγιάσει το κακό... Οτι δεν συμβαίνει στο σπίτι μας (αλλά στου γείτονα) μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Η μνήμη είναι προνόμιο των λίγων που είναι δακτυλοδεικτούμενοι γιατί χαλούν την πιάτσα... Το βόλεμα των πολλων έρχεται πακέτο με θράσος θυμό αλαζονεία αλλά και πολύ φόβο μη τυχόν ταρακουνήσει κανείς το πολυτετές κλουβί μας...

Οι καιροί κακοί για πορείες συγκεντρώσεις διαδηλώσεις και άλλες λοιπές συνάξεις που απαιτούν αφύπνιση από την λήθη και τη αποχαύνωσή μας. “Μας ψεξάζουν” είχε πεί κάποτε έναν νέος μαθητής χαριτολογώντας.

“Δεν χρειάζεται να μας ψεκάσουν” του απαντώ εγώ. Μόνοι μας...κάνουμε ντούζ συνειδησιακής απεντόμωσης για να είμαστε εν τάξει απέναντι στο σύστημα.

Ανεξαρτήτου ηλικίας. Ολοι βρίσκουμε ένα λόγο να μουλιάσουμε να συμβιβαστούμε, να πιάσουμε μια σκιά και να περιμένουμε το κόκαλο.

Εμείς οι κοινοι΄θνητοί το κάνουμε για κοινούς θνητούς λόγους.

Οι ηγέτες μας το πράττουν γιατί η φάρα τους “υποχρεώνει” να είναι πουλημένοι σε συμφέροντα, μίζες και καρέκλες.

Δύο μέρες , 650 χιλιόμετρα και άπειρες φορές ο Εθνικός μας ύμνος. Διασκορπάται στο άπειρο σαν αγίασμα να ξορκίσει το κακό.

¨Ολοι στέκονται προσοχή. Η φωνή των παλληκαριών καθάρια δυνατή και αποφασιστική. Σα να θέλουν να πολεμήσουν όλα τα θεριά του τόπου μας, σα να θέλουν να φέρουν πίσω όλες τις χαμένες πατρίδες. Προσοχή στον ύμνο στέκονται και αυτοί με ξεθωριασμένες συνειδήσεις...Θα ναι πολύ δύσκολο να αποτάξεις την Ελλάδα απ την ανάσα τους, όσο και άν παραβιάζεται το μυαλό τους από τα δασκαλεμένα ΜΜΕ!

Η δεύτερη μέρα έφτασε στο τέλος της. Αύριο η μεγάλη πορεία. Με χίλιους και μοτοσυκλετιστές που σταδιακά και ισσόροπα αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο. 

Να θυμάστε: μοτοσυκλετιστής δεν είναι μόνο αυτός που είναι πάνω στην μηχανή! Είμαστε όλοι μας που καβαλούμε το άτι της αλήθειας, όλοι εμείς που υποκλινόμαστε στους ήρωες ταπεινά και σεμνά για την θυσία τους.

Σήμερα ολοκληρώθηκε και η μεγάλη πορεία μνήμης για τους δολοφονημένους από τους τούρκους  και λησμονημένους ήρωες από τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα του ελλαδικού και κυπριακού κρατιδίου ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Πηγές:

Ελλοπία και 

https://www.facebook.com/isaaksolomou