Ο ιστορικός Αρχηγός του ΕΝ.Ε.Κ. με αφορμή τον θάνατο του Ανδρέα Δενδρινού

Εκδήλωση του Κ4Α το 1966 στη Θεσσαλονίκη. 

Από αριστερά: Σπύρος Μανωλόπουλος, 

Δημήτρης Δημόπουλος, Κώστας Πλεύρης 

και Ανδρέας Δενδρινός

ΨΗΦΙΔΑ 35: 

Με αφορμή τον θάνατο του Ανδρέα Δενδρινού γράφει ο ιστορικός Αρχηγός του ΕΝ.Ε.Κ. Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Συνηθίζεται, να λέμε καλά λόγια όταν κάποιος γνωστός ή φίλος τελειώσει την διαδρομή του στον φθαρτό μας κόσμο. Στον Ανδρέα Δενδρινό, αυτά τα λόγια του αξίζουν.

Τον γνώρισα λίγο πριν την 21η Απριλίου. Εγώ ήμουν πρωτοετής φοιτητής και αυτός μέλος της 5μελούς Δ.Ε. του κόμματος της 4ης Αυγούστου. (Πλεύρης, Δημόπουλος, Κόμπης, Πατσαδέλης και Δενδρινός). Η εντύπωσή μου ήταν ότι «δεν κόλλαγε με τους άλλους».
Ήταν καλός συνομιλητής και καλός αρθρογράφος. Ευπρεπής στην συμπεριφορά του και με δυνατό μορφωτικό υπόβαθρο. Ιδεολογικά εκινείτο μεταξύ Εθνικοσοσιαλισμού και Φασισμού. Σαν χαρακτήρας ήταν απλός αλλά όχι εύκολα προσιτός. Είχε ένα τρόπο που σε κρατούσε σε απόσταση. Τα χρήματα, ήταν εμφανές ότι δεν του έλειπαν. Όμως, ποτέ δεν έκανε επίδειξη πλούτου.
Οι δρόμοι μας χώρισαν για πάρα πολλά χρόνια, από το 1968 μέχρι το 1975. Τον παρακολουθούσα, όμως, από μακριά και είχα μάθει ότι «είχε αραιώσει από το Κ4Α» παραμένων, όμως σταθερός στις ιδέες του και διατηρώντας υψηλό κύρος μεταξύ των στελεχών του κόμματος του Κωνσταντίνου Πλεύρη.

Η απόφασή μου το Φθινόπωρο του 1974 για την δημιουργία του Κινήματος και η επιτυχημένη μας πορεία το 1975, σε συνδυασμό με την ανάγκη διεύρυνσης του χώρου αναφοράς μας, με την υποχρεωτική κάλυψη των κενών που δημιουργούσε η απομάκρυνση των ηγετικών στελεχών Πεβερέτου, Μεγρέμη και Ταρναρά (για λόγους επαγγελματικούς), και η μόνιμη προσπάθεια επανασύνδεσης και αξιοποίησης των σημαντικών στελεχών που είχαν σφυρηλατηθεί μέσα στο καμίνι του Κ4Α, με οδήγησε να τον προσεγγίσω.

Ο Ανδρέας Δενδρινός (4ος από αριστερά)

Του μίλησα για το Κίνημα, για τους υπάρχοντες Κινηματίες, για τις διώξεις που μας περίμεναν και για τις προοπτικές που έβλεπα να υπάρχουν. Εντυπωσιάσθηκε, γιατί δεν γνώριζε τίποτε από αυτά (μέχρι το 1975 λειτουργούσαμε εκπαιδεύοντας τους Έλληνες Εθνικιστές διακριτικά και χωρίς σημαντική εξωστρεφή δράση). Του ζήτησα να συστρατευτεί μαζί μας και του ξεκαθάρισα το βασικό ιδεολογικό πολιτικό πλαίσιο του Κινήματος στο οποίο και συμφώνησε απολύτως.

από το βιβλία του

Μεσολάβησε ένα ολιγόμηνο διάστημα «συγχρωτισμού και ταύτισης», με άριστα αποτελέσματα στην προσέλκυση παλαιών στελεχών του υπό διάλυση Κ4Α. Τότε κερδίσαμε τον Δημήτρη Ευαγγελίδη, τον Γιάννη Σχοινά τον Γιώργο Μπαζιώτη και άλλους. Η επιτυχής συνεργασία με ενθάρρυνε και με στόχο την ενδυνάμωση του κύρους του Κινήματος στον Εθνικιστικό χώρο, του πρότεινα να αναλάβει την αρχηγία του Κινήματος, δεδομένου ότι εγώ δεν ήμουν ευρύτερα γνωστός. Του κατέρριψα τις δικαιολογημένες του «ηθικές αμφιβολίες» προβάλλοντας τα προσδοκώμενα οφέλη και διαβεβαιώνοντάς τον ότι προσωπικά θα συνεχίσω την προσπάθεια ακόμη πιο δυνατά και αποτελεσματικά. Ζήτησε να το σκεφθεί λίγες ημέρες και τελικώς μου είπε ότι το αποδέχεται με δύο προϋποθέσεις. Να του ζητηθεί επισήμως από την ηγετική ομάδα του Κινήματος και να τον διαβεβαιώσουμε όλοι μαζί πως θα συνεχίσουμε με την ίδια ζέση. Τον επισκευθήκαμε στο σπίτι του και… μια νέα εποχή ξεκίνησε.

Ο Ανδρέας Δενδρινός, ευρισκόμενος στο περιβάλλον του Κινήματος «άνθισε». Τότε έγραψε και τα τρία πρώτα του βιβλία «Ελληνική Πρόκληση», «Μεταίχμιο» και «21η Απριλίου», που αποτέλεσαν πολύτιμα βοηθήματα στην διαμόρφωση των νεώτερων αγωνιστών. Υπήρξε πολύτιμος στην μεταφορά εμπειριών και ιδεολογικών γνώσεων. Συγχρόνως υπήρξε και άριστος δέκτης της νεανικής αντίληψης αγώνος που μας διακατείχε.
Την εποχή της ΕΝΕΠ, ως Αρχηγός της νεολαίας της Εθνικής Παράταξης, τον «επέβαλα» με το δημόσιο αξίωμα του Πολιτικού μου Συμβούλου ενώ ταυτόχρονα παρέμενε Αρχηγός του Κινήματος που λειτουργούσε παράλληλα προς την ΕΝΕΠ.
Υπήρξε συντροφικά ικανός και άξιος. 

Οι συνεχείς αρνήσεις μου στα επίμονα διαβήματα Στεφανόπουλου, Θεοτόκη και Κωνσταντόπουλου, να τον απομακρύνω, λόγω συνεργειών του με εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης (κάτι που δεν μου επέτρεπε η Κινηματική ηθική) ήταν και από τις σημαντικότερες αιτίες διαγραφής όλων των Κινηματιών από την ΕΝΕΠ, μέσω του πραξικοπήματος Περρωτή.
Η πορεία προς την δημιουργία του ΕΝΕΚ, μας βρήκε στο ίδιο χαράκωμα. Στο ιδρυτικό Συνέδριο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος, όπου και εκφώνησε ένα εξαιρετικό λόγο, το Κίνημα ταυτίσθηκε με το δημιούργημά του, το ΕΝΙΑΙΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, και έπαυσε την παράλληλη λειτουργία του. Εγώ εκλέχθηκα ομοφώνως Αρχηγός του ΕΝΕΚ και η συνεργασία μας με τον Ανδρέα Δενδρινό συνεχίσθηκε με αμοιβαία εκτίμηση.

Η διάσπαση που προέκυψε ένα χρόνο αργότερα δεν μας κόστισε μόνον την απώλεια (και τη διαμάχη) με μια ομάδα άξιων στελεχών, ούτε περιορίσθηκε στην απώλεια του βιβλιοπωλείου μας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ, του ομότιτλου εκδοτικού μας οίκου και του ιστορικού περιοδικού μας με τον τίτλο «Το Κίνημα». Χάσαμε και τον Ανδρέα Δενδρινό ο οποίος τέθηκε επικεφαλής της ομάδας που διασπάσθηκε.
Έκτοτε δεν τον ξανασυνάντησα.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και, ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ας θυμόμαστε και ας τιμούμε έναν Διανοητή Έλληνα, Εθνικιστή και Ευρωπαίο που παρέμενε ρομαντικός μέχρι το τέλος της ζωής του.

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ: ΨΗΦΙΔΑ 36 (Η στρατηγική των Πατριωτικών Συνδέσμων και το ΠΑΚ)